НА ЧАС КАЈ ПРИРОДАТА, ИЛИ ПАТОТ КОН МОЈАТА СЛИКА

-    Наративноста на темата е наменета пред се на студентите – се мисли на природата што не опкружува и на онаа во нас;

1.       Природата како единство на противвречности – трагање по хармо­ни­јата;
-        Природата низ историјата на уметностите;
-        Сликарството, скулптурата и архитектурата (органска архитектура – Хенри ван де Велде, Менделсон, Луис Саливен, Френк Лојд Рајт – впе­чатоци од Чикаго);
-        Литература, театар, филм, музика (четири годишни времиња, Вивалди);
-        Единството на противвречностите како хармонија – спротивностите како осознавање

2.       За цртежот, бојата и композицијата како внатрешно доживување на осознаените значења – за селекцијата како дел од Творечкиот процес – идеја – фантазија – имагинација – интелект.

3.       Транспонирање на Природата во сопствен творечки знак – студија и знак – истражување и експеримент, за нивното значење.
          (За Дон Кихот и Санчо – за Слободата на личноста; Берџаев)
          Курбе: „Педесет години сум стар и секогаш живеев слободно, оставете ме да го завршам својот живот како слободен; па кога ќе бидам мртов нека се рече за мене: Овој овде никогаш не припаѓал на ниедна школа, на ниедна црква, на ниедна академија, и најпосле не припаѓал на ниеден режим, ако тоа не е режимот на слободата“ (Курбе, 1819-1887).
4.       Природата како мој модел што помага да ги осликам оние состојби во кои се наоѓам: среќа, тага, радост..... да ги пресоздадам во чуство и мисла – слика !
-        „Архитектонската складност на линиите секогаш има своја тајна“ („Идиот“ Ф. М. Достоевски);
-        Убавина – тоа е страшна и ужасна работа ! Страшна е зошто не дава да се дефинира, а не дава да се дефинира зошто Бог задал сè само загаки.
Страшното е тоа што Убавината нè само што е страшна, туку таа е и таинствена. Тука „Ѓаволот со Бога се бори, а полето на битката се срцата човекови“ (Браќа Карамазови).
-        „Уметноста бара напорна работа наспроти сè, и непрекинато посмат­рање. Под напорна работа подразбирам непрекината работа, но исто така и приврзаност кон својот концепт, напроти тоа што зборува овој или оној“, Ван Гог, 1882

ЗА ДЛАБОКОТО ПОЗНАВАЊЕ НА ПРИРОДАТА ВО ЧОВЕКОТ
„Оној кој ги познава другите, мудар е.
Оној кој се познава себе си просветлен е.
Оној кој ќе ги победи другите, силен е.
Оној кој ќе се победи себе си, семоќен е.
Оној кој знае доволно, поседува богатство.
Оној кој упорно дејствува, поседува воља.
Оној кој ќе умре, а нема да биде заборавен, станува бесмртен“.